Krzysztof W dzisiejszym, pędzącym świecie, gdzie natłok informacji często przytłacza, łatwo jest zagubić się wśród niezliczonych imion świętych. Ich historie, choć pełne mocy, bywają zapomniane, a ich przesłanie – niedostrzeżone. Jako kapłan, w mojej codziennej posłudze duszpasterskiej spotykam wiele osób, które szukają duchowego drogowskazu, wzoru, który pomoże im przetrwać najcięższe próby. Właśnie dlatego chcę dziś przybliżyć postać, której życie jest jednym z najbardziej poruszających świadectw wiary w historii Kościoła – Świętą Felicytę, matkę i męczenniczkę. Jej historia to nie tylko opowieść o dawnych czasach, ale przede wszystkim lekcja bezgranicznego zaufania Bogu, która może stać się źródłem siły dla każdego z nas.
Kim była Św. Felicyta z Rzymu?
Według najstarszych przekazów, których wiarygodność potwierdza m.in. starożytny dokument *Martyrologium Romanum*, Święta Felicyta była zamożną i szanowaną rzymską wdową, żyjącą w II wieku po Chrystusie. Po śmierci męża cały swój czas i majątek poświęciła wychowaniu siedmiu synów oraz dziełom miłosierdzia. Wyróżniała się nie tylko pobożnością, ale i odwagą w publicznym wyznawaniu wiary chrześcijańskiej, co w pogańskim Rzymie było aktem wielkiego ryzyka.
Jej dom stał się miejscem modlitwy i wsparcia dla rodzącej się wspólnoty chrześcijan. Postawa Felicyty i jej synów, pełna godności i miłości bliźniego, przyciągała wielu Rzymian, którzy zaintrygowani porzucali wiarę w pogańskich bogów. To właśnie ten cichy, lecz skuteczny apostolat stał się przyczyną jej przyszłego cierpienia.
Męczeństwo w Imię Wiary – Próba, Której Nikt Nie Powinien Przechodzić
Działalność Felicyty nie uszła uwadze pogańskich kapłanów. Zaniepokojeni rosnącą liczbą konwertytów, oskarżyli ją przed samym cesarzem (prawdopodobnie Markiem Aureliuszem) o ściąganie gniewu bogów na Rzym poprzez lekceważenie ich kultu. Sprawa trafiła do prefekta miasta, Publiusza, który otrzymał zadanie zmuszenia Felicyty i jej synów do wyrzeczenia się wiary.
Prefekt, będąc człowiekiem pragmatycznym, postanowił złamać matkę w najokrutniejszy możliwy sposób – nie przez torturowanie jej samej, lecz przez groźbę śmierci jej dzieci. Wezwał ją na osobne przesłuchanie, gdzie próbował ją przekonać, by złożyła ofiarę bogom i w ten sposób ocaliła życie swoje i swoich synów. Była to próba złamania nie tylko jej wiary, ale przede wszystkim jej matczynego serca.
Czy matka może poświęcić własne dzieci dla wiary? Ta święta stanęła przed niewyobrażalnym wyborem.
W obliczu tej straszliwej presji, Święta Felicyta dokonała wyboru, który dla wielu może wydawać się niezrozumiały. Zamiast błagać o litość, umocniona Duchem Świętym, zwróciła się do swoich synów. Nie namawiała ich do ucieczki czy zaparcia się Chrystusa. Wręcz przeciwnie, stała się dla nich duchową przewodniczką na drodze do męczeństwa. Jak podają akta jej męczeństwa (*Passio Sanctae Felicitatis*), jej słowa do synów brzmiały: „Spójrzcie w niebo, moi synowie, tam czeka na was Chrystus ze swoimi świętymi. Walczcie o swoje dusze i pozostańcie wierni Jego miłości”.
To nie był akt braku miłości. Wręcz przeciwnie, była to miłość w jej najczystszej, nadprzyrodzonej formie. Felicyta rozumiała, że prawdziwym dobrem dla jej dzieci nie jest kilka lat doczesnego życia w pogaństwie, ale wieczne szczęście u boku Zbawiciela. Jej miłość macierzyńska przekroczyła granice ziemskiego rozumowania i sięgnęła perspektywy nieba.
Siedmiu Braci Męczenników – Każdy Syn, Inna Próba
Prefekt Publiusz, widząc niezłomność matki, postanowił złamać wolę synów, przesłuchując i skazując każdego z nich osobno, na jej oczach. Każdy z siedmiu braci wykazał się takim samym męstwem jak ich matka.
* Januarius, najstarszy, został skazany na śmierć przez biczowanie ołowianymi kulami.
* Felix i Filip zginęli zatłuczeni kijami.
* Sylwan został strącony z urwiska.
* Aleksander, Witalis i Marcjalis zostali ścięci mieczem.
Felicyta musiała patrzeć na śmierć każdego ze swoich dzieci. Jej cierpienie było rozciągnięte w czasie, a każda kolejna egzekucja była nowym ciosem w jej serce. Jednak przez cały ten czas nie przestała się modlić, umacniając synów do ostatniej chwili. Jej prawdziwe męczeństwo nie polegało na bólu fizycznym, ale na duchowej agonii matki, która oddaje Bogu swoje najcenniejsze skarby. Dopiero cztery miesiące po śmierci ostatniego syna, ona sama została ścięta mieczem, dołączając do nich w chwale niebieskiej.
Dlaczego historia Św. Felicyty jest dziś ważniejsza niż kiedykolwiek dla każdej matki?
Można zapytać, co ta brutalna historia z II wieku ma wspólnego z naszym życiem? Przecież nie stajemy przed takimi wyborami. A jednak, jej przesłanie jest niezwykle aktualne. Jako kapłan, słyszę troski rodziców i dziadków niemal każdego dnia. Martwicie się o wiarę swoich dzieci, o ich wybory życiowe, o świat pełen pokus, który próbuje odciągnąć je od Boga.
Święta Felicyta uczy nas, że największym darem, jaki możemy dać naszym dzieciom, jest wskazanie im drogi do nieba. Jej postawa to przypomnienie, że celem wychowania nie jest tylko zapewnienie bytu materialnego i dobrego wykształcenia, ale przede wszystkim ukształtowanie serca, które kocha Boga. Ona jest patronką w tych codziennych zmaganiach, w cichej modlitwie za dzieci, w bólu, gdy widzimy, że błądzą.
Św. Felicyta – Wzór Cnót Chrześcijańskich
Postawa tej niezwykłej kobiety jest skarbnicą cnót, z której możemy czerpać siłę. W jej życiu jaśnieją szczególnie:
1. Wiara niezłomna: Ufność w Bożą obietnicę życia wiecznego była dla niej ważniejsza niż opinia cesarza i groźba śmierci.
2. Nadzieja: Nie rozpaczała, ponieważ jej wzrok był utkwiony w niebie. Wierzyła, że ziemskie cierpienie jest tylko chwilą w porównaniu z wieczną radością.
3. Miłość ofiarna: Kochała swoich synów tak bardzo, że pragnęła dla nich największego dobra – zbawienia, nawet za cenę ich ziemskiego życia.
4. Męstwo: Cnota, która pozwoliła jej wytrwać w najtrudniejszej próbie, jaką można sobie wyobrazić.
Ta jedna cnota Św. Felicyty może odmienić Twoje życie. Zobacz, jak ją rozwijać.
Spośród wszystkich jej cnót, to właśnie nadzieja wydaje się kluczem do zrozumienia jej siły i może stać się fundamentem naszej duchowości. Nadzieja chrześcijańska to nie jest naiwne myślenie, że „jakoś to będzie”. To głębokie, zakorzenione w modlitwie przekonanie, że Bóg jest z nami w każdej sytuacji i że Jego plan jest zawsze planem miłości, nawet jeśli go nie rozumiemy.
Jak rozwijać w sobie taką nadzieję na wzór Świętej Felicyty?
* Powierzaj swoje troski Bogu. Każdego dnia, w prostej modlitwie, oddawaj Mu swoje lęki o rodzinę, zdrowie i przyszłość. Powiedz: „Panie, ufam Tobie”.
* Rozważaj Pismo Święte. To w Słowie Bożym znajdujemy obietnice, które są fundamentem nadziei.
* Przyjmuj Sakramenty. Eucharystia i Spowiedź to źródła łaski, które umacniają naszą duszę i pozwalają patrzeć na trudności z Bożej perspektywy.
Kult i Patronat – Gdzie Szukać Wsparcia u Św. Felicyty?
Kościół katolicki wspomina Świętą Felicytę i jej Synów 23 listopada. Jest ona szczególną patronką matek, zwłaszcza tych, które przeżywają trudności wychowawcze lub opłakują stratę dziecka. Uciekają się do niej również wdowy oraz kobiety proszące o dar potomstwa. Jej wstawiennictwu możemy polecać wszystkie nasze rodzinne sprawy, prosząc o siłę do mężnego wyznawania wiary w codziennym życiu.
Kiedy czujesz, że ciężar trosk Cię przygniata, zwróć się do niej prostymi słowami:
*Święta Felicyto, któraś z niezłomną wiarą i nadzieją patrzyła na męczeństwo swoich synów, wstawiaj się za mną i moją rodziną. Wyproś nam u Boga łaskę męstwa w trudnościach i miłości, która zawsze wskazuje drogę do nieba. Amen.*
Historia Świętej Felicyty nie jest opowieścią o okrucieństwie, ale o triumfie miłości i wiary. Przypomina nam, że nasze życie na ziemi jest pielgrzymką, a jej ostatecznym celem jest dom Ojca. Kiedy ogarnia Cię lęk o Twoich bliskich, wspomnij tę odważną matkę, która nie zawahała się powierzyć swoich synów Bogu w sposób ostateczny. Niech jej przykład będzie dla nas wszystkich źródłem pociechy i niewzruszonej nadziei. Zachęcam do podzielenia się w modlitwie swoimi troskami, prosząc o wstawiennictwo tę niezwykłą matkę i męczenniczkę.
